Kinesiotaping to metoda plastrowania dynamicznego wykorzystująca w tym celu specjalne, pokryte hipoalergicznym klejem plastry o parametrach zbliżonych do parametrów ludzkiej skóry. Istnieje wiele metod ich aplikacji, dlatego można pomóc pacjentom o rozmaitych problemach zdrowotnych. Kinesiotaping jest metodą bezpieczną – można śmiało wykorzystywać ją u dzieci czy kobiet ciężarnych.
Spis treści
Na czym polega kinesiotaping?
Kinesiotaping może być stosowany jako odrębna metoda lecznicza, ale i jako metoda uzupełniająca. Zabieg składa się z kilku etapów:
- diagnostyka pacjenta i dobranie optymalnej techniki aplikacji taśm,
- przygotowanie skóry – musi być czysta, sucha, pozbawiona nadmiernego owłosienia,
- odmierzenie pożądanych długości plastrów i zaokrąglenie ich końców, aby nie zahaczały o ubranie, co zmniejsza ich przyczepność i tym samym trwałość aplikacji,
- naklejanie plastrów w taki sposób, aby nie dotykać powierzchni z klejem oraz aby nie było konieczności odrywania plastrów i ich ponownego naklejania,
- kilkakrotne potarcie gotowej aplikacji na ciele lub ogrzanie jej celem aktywacji kleju,
- instruktaż dla pacjenta odnośnie dbania o aplikację.
Pacjent powinien zostać poinformowany o tym, że taśmy trzymają się na ciele średnio 3-4 dni, jednak nadmierna aktywność fizyczna powodująca pocenie się ciała, korzystanie z sauny czy kąpiele mogą zmniejszać trwałość taśm i powodować ich odklejanie się. Na aplikację nie należy nakładać kremów, maści czy balsamów.
Korzyści z kinesiotapingu – dlaczego warto?
Techniki kinesiotapingu wspierają naturalne procesy samoregeneracji ciała poprzez:
-
- rozluźnianie i normalizowanie napięć w obrębie mięśni i napięć w okolicy stawów,
- aktywację układu limfatycznego, efekt drenażu,
- poprawę mikrokrążenia, a więc lepsze dotlenienie i odżywienie wszystkich tkanek,
- wspieranie utrzymania prawidłowej pozycji okolicy, do której przyczepia się taśmy,
- zwiększanie stabilności stawów, co ma duże znaczenie po skręceniach, zwichnięciach i wszelkich niestabilnościach,
- działanie przeciwbólowe i przeciwzapalne.
Oczywiście docelowy efekt zależy również od zastosowanej techniki kinesiotapingu i naprężenia plastrów. Wyróżniamy m.in. technikę powięziową, wykorzystującą napięcie 25-75%, aplikowaną głównie celem zmniejszenia bólu, zwiększenia ruchomości powięzi lub zwiększania zakresu jej ruchomości, a także technikę więzadłową, wykorzystującą podobne napięcie, jednak aplikowaną na elementach kostnych celem wspomagania pracy więzadeł, zapewniania stabilności stawów czy zmniejszania przeciążeń pourazowych.
Jakie są przeciwwskazania do kinesiotapingu?
Choć metoda jest całkowicie bezpieczna, istnieje kilka przeciwwskazań do jej wykonania. Mowa głównie o urazach, ranach, oparzeniach, odmrożeniach czy odleżynach, a więc bezpośrednich uszkodzeniach skóry w miejscu, w którym planuje się aplikację. Także obecność szwów na ciele w miejscu aplikacji jest bezwzględnym przeciwwskazaniem.
Innymi przeciwwskazaniami mogą być: łuszczyca i zmiany dermatologiczne w miejscu aplikacji, alergia lub nadwrażliwość na taśmy (co zdarza się jednak rzadko). W przebiegu chorób przewlekłych o nieustabilizowanym charakterze decyzję o aplikacji podejmuje lekarz lub fizjoterapeuta.
Czy kinesiotaping jest bezpieczny?
Jeśli nie ma żadnych przeciwwskazań do plastrowania metoda jest całkowicie bezpieczna i nie powoduje żadnych skutków ubocznych. Osoby, które mają wątpliwości co do plastrów (np. zmagają się z wyjątkowo wrażliwą, alergiczną skórą) powinny poinformować o tym fizjoterapeutę. Wówczas wykonuje się próbę alergiczną – nakleja niewielki plasterek tejpu w okolicę pod obojczykiem lub na przedramieniu tuż pod lub nad zgięciem łokcia. Pacjent powinien obserwować skórę wokół plastra i po 2 dniach zdjąć go aby ocenić skórę pod nim. Jeśli nie ma wysypki, obrzęku czy silnych zaczerwienień oznacza to, że plastry są dobrze tolerowane przez organizm.
Czy można samemu wykonywać aplikacje kinesiotapingu?
Samodzielne wykonywanie aplikacji przez osoby bez odpowiedniego przeszkolenia, znajomości metody czy bardzo dobrej znajomości anatomii ludzkiego ciała nie jest skuteczne. Podczas aplikacji bierze się pod uwagę – rodzaj problemu pacjenta, jego intensywność, przebieg włókien mięśniowych, więzadeł, ścięgien, rodzaj i budowę stawu, naprężenie i długość taśm, a nawet ich odpowiedni kształt. Tylko połączenie wszystkich składowych metodycznych daje zadowalające efekty.
