Kolano biegacza, jak wskazuje sama nazwa, najczęściej dotyczy osób regularnie biegających, uprawiających jogging, sportowców krótko- i długodystansowych. Mówiąc bardziej szczegółowo, jest to ból występujący w przedniej lub bocznej części kolana, zwykle spowodowany przeciążeniem stawów na drodze zbyt intensywnego, często powtarzającego się treningu. Także w tym przypadku z pomocą przychodzi fizjoterapia.
Spis treści
Przyczyny kolana biegacza
Do najczęstszych przyczyn kolana biegacza zaliczamy konflikt rzepkowo-udowy oraz przeciążenie ścięgna właściwego rzepki, do czego dochodzi podczas zbyt intensywnych lub częstych treningów. Tkanki nie tylko są nadmiernie eksploatowane, ale i nie mają czasu na właściwą regenerację. Tutaj musimy wspomnieć również o podrażnieniu wywołanym tarciem pasma biodrowo-piszczelowego o nadkłykieć boczny kości udowej.
Innymi możliwymi przyczynami (nieco rzadszymi) kolana biegacza są: rozmiękczenie chrząstki rzepki, zaburzenia produkcji mazi stawowej, zbyt częste przebywanie w pozycji siedzącej ze zgiętymi kolanami, chodzenie w butach na wysokich obcasach. Do czynników ryzyka zaliczamy natomiast: zwiększoną rotację wewnętrzną kości udowej, koślawość kolan, słabe mięśnie pośladkowe, nadmierną pronację stopy.
Objawy kolana biegacza
Objawy kolana biegacza to przede wszystkim:
- trzeszczenie w stawie, które może być słyszalne lub odczuwalne w sposób subiektywny,
- uczucie przeskakiwania w kolanie podczas ruchów,
- obrzęk,
- ograniczenie ruchomości kolana poprzez odczuwanie blokady.
Najbardziej typowym objawem jest oczywiście ból, który pojawia się w bocznej lub przedniej części stawu kolanowego. Nasila się w pozycji zgięcia kolana (gdy zbyt długo siedzimy w jednej pozycji), podczas przysiadów, zbiegania z pochyłego terenu oraz wchodzenia po schodach.
Diagnostyka kolana biegacza
W ramach diagnostyki najlepiej wykonać USG lub rezonans magnetyczny kolana. U niektórych pacjentów rekomenduje się dodatkowo artroskopię diagnostyczną. W gabinecie fizjoterapeutycznym warto dodatkowo ocenić pasmo biodrowo-piszczelowe, np. wykorzystując test Obera lub test Renne.
Leczenie i fizjoterapia kolana skoczka
Pierwszym etapem jest oszczędzanie kończyny dolnej, a więc ograniczenie biegania lub aktywności fizycznej przeciążającej kolano i nasilającej dolegliwości pacjenta. Tkanki muszą mieć czas na regenerację. W międzyczasie można stosować zimne okłady, wcierać w staw maści przeciwzapalne, korzystać z szeregu propozycji fizykoterapii (pole magnetyczne, laser wysokoenergetyczny, prądy TENS). Po ustąpieniu silnego bólu i stanu zapalnego przystępujemy do wieloetapowej rehabilitacji.
Na samym początku pacjent wykonuje ćwiczenia izometryczne wzmacniające mięśnie oraz ćwiczenia rozciągające. Uzupełniająco pacjenta uczy się właściwych metod rolowania, zwłaszcza w odniesieniu do mięśni kulszowo-goleniowych, czworogłowych uda oraz pasma biodrowo-piszczelowego. Terapią manualną i masażami dodatkowo rozluźnia się wzmożone napięcia w ciele, przywracając właściwy balans.
Ostatnim etapem rehabilitacji jest trening funkcjonalny – początkowo bez obciążenia, później już z obciążeniem. Podczas treningu funkcjonalnego pacjent uczy się właściwej techniki wykonywania ćwiczeń, dowiaduje się, jak układać plan treningowy w domu, żeby zapobiec podobnym i innym kontuzjom oraz poprzez kompleksowy trening dąży do odzyskania pełnej sprawności.
Dopiero po otrzymaniu „zielonego światła” od fizjoterapeuty można powrócić do sportu. Wcześniejszy powrót, przy niedoleczonej kontuzji, skutkować będzie wznowieniem kontuzji oraz wystąpieniem innych.
